مهی که صورت خود را پسِ نقاب کشید
تـمامِ نقـش ِدلم را به پـیچ  و تاب کشید
 
و دردِ مانـده بـه دل را ، نگـفتم و نشـنید
نهـفتـه هـای دلــم را به التـهاب کشـید

هوای  ِابری دل را دوبـاره آبــی کـرد
عبور سخت نـفـس  را هـوای ناب کشید
 
شـمال سـرد دلـم را مسـیر بـاران کـرد
جنوبِ شــرجی سینـه ، به آفـتاب کشید
...............................................................
کشیدم آنچه کشید و سرودم آنچه سـرود
به روی بـوم دلـم ... تا گلِ شراب کشـید
 
و من کـه مرتـکـب ِمســتی ام ندانسـتم
برای تـشنگی ام نـقشـه ی سـراب کشید.
...............................................................